"Hobbit. Bitwa pięciu armii" | reż. Peter Jackson

TYTUŁ: Hobbit. Bitwa pięciu armii.

The Hobbit: The Battle of the Five Armies

CZAS TRWANIA: 2 godz. 24 min

GATUNEK: Fantasy, przygodowy

PRODUKCJA: Nowa Zelandia, USA
PREMIERA: 1 grudnia 2014 roku  (świat) 

25 grudnia 2014 roku (Polska)

REŻYSERIA: Peter Jackson

lektor/napisy/dubbing

3D/2D

GŁÓWNA OBSADA: 

Martin Freeman - Bilbo Baggins

Ian McKellen - Gandalf Szary

Richard Armitage - Thorin Dębowa Tarcza

Luke Evans - Bard

Orlando Bloom - Legolas

Evangeline Lilly - Tauriel

Lee Pace - Król Thranduil

Cate Blanchett - Garadriela

Hugo Wearning - Elrond

Christopher Lee - Sauron Biały 

   Wraz z końcem 2014 roku nadszedł czas na zakończenie ekranizacji książki Tolkiena pt. "Hobbit". Nie mogę uwierzyć, że to już po prostu koniec. Moja radość owiana jest ogromnym smutkiem, bo dla kogo ja teraz będę żyć jak nie ma już Bilbo, oraz kampanii Dębowej Tarczy? Od pierwszej części zakochałam się w tej historii. Sprostowanie: od pierwszego kadru. Czuje jak moje serce wypełnia żal, którego nie mogę się pozbyć. Nie tylko z powodu zakończenia tej niesamowitej serii ale również dlatego, że wiem, że moje słowa nie są w stanie oddać tego co widziałam na szklanym ekranie. Nie są w stanie przedstawić tak jakbym tego chciała swoich własnych emocji. Po prostu jest to niewykonalne. Jednocześnie czuję, że muszę napisać coś o tym filmie, żeby choć w niewielkim stopniu przekazać Wam oddziaływanie tej produkcji na widza. To w jaki sposób ten film porusza jak nas pochłania tak jak gdybyśmy to my byli uczestnikami danych wydarzeń. I to jest cud. 

Po wyzwoleniu ojczyzny spod jarzma Smauga, kompania Thorina Dębowej Tarczy nieświadomie ściąga na świat śmiertelne niebezpieczeństwo. Smok kieruje swój gniew przeciwko bezbronnym mieszkańcom Miasta na Jeziorze. Zaślepiony odzyskanym skarbem Thorin poświęca przyjaźń i honor, aby napawać się bogactwem. Jednak największe zagrożenie dopiero nadchodzi. Wróg, którego widział jedynie Gandalf, wysyła legiony orków, aby przeprowadziły niespodziewany atak na Samotną Górę. Rasy krasnoludów, elfów i ludzi muszą zdecydować: zjednoczyć się, by stawić czoło nadchodzącej ciemności czy pozwolić jej zwyciężyć. 

Jestem pełna podziwu dla Petara Jacksona i niemal codziennie dziękuję losowi za to, że to właśnie on wyreżyserował słynnych już "Władców Pierścieni", a następnie "Hobbita". To niesamowite jak z tak stosunkowo krótkiej książki można wyciągnąć i ożywić tyle wspaniałych rzeczy, które w końcu tworzą zapierającą dech w piersiach całość. Dlatego niech nikt się nie dziwi, że na podstawie owego Tolkienowskiego dzieła powstał film, który musiał zostać podzielony na trzy części, a każda z nich zawiera nowe emocje, które nie pozwalają nigdy zapomnieć widzowi o całej tej historii. Bo jest w niej coś co przyciąga. Wydaje mi się,że dla każdego z nas jest to coś nowego. Dla mnie jest to tęsknota, ponieważ od dawien dawna chciałam żyć w podobnym świecie i przeżywać takie przygody z jakimi musieli mierzyć się na każdym kroku bohaterowie. 

Jackson tworząc "Hobbita" chciał użyć jak najmniej efektów specjalnych. Czy mu się udało? Trudno to jednoznacznie sprecyzować. Z jednej strony mamy zapierające w dech piersiach krajobrazy pochodzące z Nowej Zelandi. Jednak to ostatecznie nie wystarczyło. Gołym okiem widzimy naniesione efekty specjalnie, szczególnie widoczne jest to w scenie, w której swój udział ma Garadriela, oraz kiedy Legolas robi swoje tak zwany wojenne wygibasy. Owszem robi to wrażenie, aczkolwiek nie da się ukryć, że z pomocą przyszły tu komputerowe poprawki. Nie jest to żadna wada ekranizacji, w końcu teraz filmy tak właśnie wyglądają. Jednak, co muszę przyznać, większość sytuacji wygląda nadzwyczaj bajecznie. 

Akcja filmu jest niezwykle dynamiczna i spowalnia jedynie wtedy kiedy Thorin toczy potyczki ze swoim własnym "ja". Oślepiony przez bogactwo nie chcę pomóc swojemu kuzynowi i jego armii w toczącej się niemal pod jego nosem bitwie. Trudno jest się dziwić takiemu tempu wydarzeń, gdyż od niemal pierwszej sekundy filmu widz zostaje rzucony w wir wydarzeń. Otóż trzeba rozprawić się z niedokończonymi w drugiej części porachunkami ze smokiem. 

 Sama bitwa zajmuje większą połowę filmu, więc reżyser musiał zadbać o to, żeby było nie tylko brutalnie, ale również i ciekawie, co udało mu się w pełni zrealizować. Ani przez chwile nie nudziłam się podczas trwania potyczek. Kamera doskonale ujeła rozgrywające się wydarzenia rejestrując swoim optycznym okiem pełne pole bitwy, żeby zaraz zrobić zbliżenie na poszczególne jednostki, które są kluczowymi postaciami w produkcji. 

O samych bohaterach mogłabym rozpisywać się miesiącami. Wszyscy, dosłownie wszyscy zrobili na mnie ogromne wrażenie. Warto wspomnieć tu o samym Thorine, który prezentuje się niezwykle dumnie i od razu widać, że jest bardzo odważny i uparty niczym osioł. Król elfów był niezwykle dostojny i budził podziw. Sam Biblbio potrafił rozładować atmosferę w najbardziej napiętych emocjami scenach. Aktorzy zrobili naprawdę kawał dobrej roboty i chwała im za to! 

Nie chciałabym już więcej pisać o stornie technicznej tego filmu, bo nie ma to najmniejszego dla mnie znaczenia. Ważniejsze są emocje, które wzbudził we mnie , a były one ogromne. Przez pół filmu płakałam, ponieważ przejełam się losami bohaterów. Tym trudniej było mi się z nimi rozstać. Dla mnie to widowisko mogłoby trwać wieczność. Mogłabym siedzieć w fotelu kinowym i tam umrzeć. Płakałam w domu, gdy już byłam po seansie, bo nie mogłam wybaczyć światu tego, że nie będzie już więcej części oraz, że to wszystko jest tylko i wyłącznie fikcją. Trudno jest powrócić po tym filmie do normalnego trybu życia. Zamykając oczy wciąż mam w swojej świadomości Kampanie Dębowej Tarczy,a historia zdaje się zaczynać od nowa.  Myślę, że Moi Czytelnicy wiedza co to jest kac książkowy. Tak samo miałam po obejrzeniu tego filmu.

I pomimo tego, że wiem, że cała ta historia jest fikcją, to jednak jestem szczęśliwa ponieważ mam świadomość istnienia takiego dzieła, które ożywia moje wszelkie senne marzenia. I najpiękniejsze jest to, że będę mogła odwiedzić to miejsce, kiedy tylko będę chciała.

Nie mam pojęcia jaka jest definicja arcydzieła filmowego i czy taka w ogóle istnieje. Ale wydaje mi się, że tak nazywana produkcja musi być przepełniona wspaniałymi postaciami,  musi posiadać naukę, którą można wykorzystać we własnym życiu, muszą być w niej obecne emocje, które sprawiają, że zaczynamy wierzyć w to, że przedstawiony świat jest inną, lepszą rzeczywistością. A w końcu musi mieć tą jedną jedyną rzecz, która sprawi, że nigdy przenigdy o niej nie zapomnimy. Że będziemy za nią tęsknić i wracać swoimi marzeniami. Panie i Panowie. Przedstawiam Wam produkcje, która posiada te wszystkie wymienione wyżej cechy. Przedstawiam Wam "Hobbita". 

CZARNY KRUK POLECA!

MOJA OCENA: 100/10

FILM Z WYRÓŻNIENIEM! 

HOBBIT: NIEZWYKŁA PODRÓŻ

HOBBIT: PUSTKOWIE SMAUGA
HOBBIT: BITWA PIĘCIU ARMII