poniedziałek, 30 marca 2015

Tomasz Karadysz "Cichy Krzyk" | recenzja przedpremierowa |


AUTOR: Tomasz Karandysz
TYTUŁ: Cichy krzyk
WYDAWNICTWO: Novae Res
ILOŚĆ STRON: 176
GATUNEK: powieść obyczajowa 
DATA WYDANIA: 2015
CENA: 24 zł
OCENIAM: 5/10 

Z twórczością Tomasza Karandysza miałam okazję obcowania kilka lat temu za pośrednictwem jego debiutanckiej książki pt. "Życie to iluzja"(recenzja) . Muszę się przyznać, że niewiele z niej pamiętam, jednak grzebiąc w archiwum swojego bloga zauważyłam, że lektura sprawiła mi przyjemność. Do najnowszego dzieła tego autora pt."Cichy krzyk" podeszłam z dużym dystansem, bez żadnych oczekiwań. 

Akcja powieści rozgrywa się w XXIII wieku, kiedy to trwa wieczna, bezsensowna wojna, której przyczyn nie pamiętają nawet najstarsi mieszkańcy ziemi. Poznajemy Johnna, który jest doświadczonym, jednak wciąż młodym żołnierzem, który przenoszony jest nieustannie z frontu na front. Konsekwencją jednej z bitew jest pobyt w szpitalu, gdzie główny bohater poznaje Suzie, w której zakochuję się od pierwszego wejrzenia. Okazuje się, że jest to jedynie początek lawiny wstrząsających i surrealistycznych wypadków.

Wbrew pozorom "Cichy krzyk" nie jest wojennym romansem. Książka oferuje czytelnikowi coś głębszego. Śledzimy życie Johhnego, te kilka chwil, które odsłaniają nam to jak odbiera dramatyczną rzeczywistość, w której przyszło mu żyć, a robi to w bardzo emocjonalny sposób. Obserwacja i uczestnictwo w wydarzeniach nakłaniają bohatera do refleksji nad fundamentalnymi dla istoty ludzkiej kwestiami: przemijaniem, życiem i śmiercią, sensem miłości i istotą zła. 

Zaczynając czytać tą pozycję od razu spodobał mi się sposób narracji, na który autor się zdecydował. Wydarzenia poznajemy z perspektywy Johhne'go dzięki czemu możemy zobaczyć wojnę oczami żołnierza, dla którego głównym celem jest przeżycie. Jest zagubiony, nie rozumie po co jest ta wojna  i chce tylko jej końca. Wyobraźcie sobie codzienne obcowanie ze śmiercią.. Co ciekawe , pomimo akcji rozgrywającej się w dalekiej przyszłości wbrew pozorom technologia nie została rozwinięta, a nawet wręcz przeciwnie. Brakuje karabinów, broni. Z tego też powodu żołnierze muszą walczyć takimi narzędziami jak maczety, miecze. Jest to jak najbardziej zrozumiałe, gdyż cały świat pogrążony i skupiony  na wojnie - nie ma czasu na wymyślanie nowych rozwiązań. Dlatego też  trwa aż tak długo, a jej koniec wydaje się wręcz niemożliwy. 

Opis przeżyć głównego bohatera bardzo mnie do siebie przekonał. Jak dla mnie brzmiał realistycznie i dzięki temu mogłam uwierzyć w to, że Johnny to postać ze skóry i kości. Opis walki na frontach czytało mi się z jak największą przyjemnością. Jednak po trafieniu głównego bohatera do szpitala książka tak jakby traciła na swojej jakości. Dalsze losy jakie spotkały Johnnego były dla mnie niezwykle nudne, a przez to pragnęłam jak najszybszego zakończenia powieści. Nie wiem czy "Cichy krzyk" mogę nazwać powieścią, ponieważ jak dla mnie było to opowiadanie, które fajnie, że przeczytałam, jednak gdyby tak się nie stało niczego bym nie żałowała. Wracając do wydarzeń mających miejsce w murach szpitala, jak pewnie już wiecie bohater poznaję tam Suzie. No i jak to zazwyczaj bywa rodzi się miedzy nimi mocne uczucie. Wątek miłosny był dla mnie niezwykle męczący, gdyż do romantyczek nigdy nie należałam. Myślałam, że po przebrnięciu przez niego, fabuła mnie jeszcze czymś zaskoczy jednak tak nie było. Dalsze losy Johnnego przeczytałam na pół śpiąco, bez jakichkolwiek emocji. 

Książka, którą dzisiaj Wam prezentuje jest dla mnie zwykłym średnikiem, który przeczytałam tylko dlatego, że miałam taką okazję. I pomimo ciekawego początku jakim cieszy się ta pozycja nie mogę powiedzieć, że była ona dobra. Autor miał potencjał, miał pomysł jednak okazało się, że nie do końca w moim guście. Do zalet tej książki zdecydowanie należy wcielenie się w głównego bohatera, wykreowanie go jako żołnierza zmęczonego widzianymi przez siebie wydarzeniami. 
Czy polecam? Sama do końca nie wiem. Jeżeli lubicie romantyczne, ale tragiczne historie to jak najbardziej zachęcam. W innym wypadku zdecydowanie odradzam. 

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Novae Res
Pragnę zaznaczyć, że nie miało to żadnego wpływu na treść mojej recenzji.

Recenzję przeczytasz również na:

piątek, 27 marca 2015

Wykrakane przez [...] czyli miejsce poetyckie. |Francesco Petrarka "Sonety do Laury"|

  Czarny Kruk nie żyje tylko i wyłącznie książkami i od czasu do czasu też i filmami, ale również w jego życiu znajduje się spory kawałek miejsca na poezję. Wpadłam na dość spontaniczny pomysł, aby dzielić się z Wami coraz to nowymi odkryciami poetyckimi, aby nie tylko urozmaicić Krucze Gniazdo, ale także do edukować poetycznie moich Czytelników i sprawić, żeby rozpłynęli się w tych utworach tak jak robię to ja. Nie ukrywam,  że większość z nich odkryłam dzięki lekcją j. polskiego, ponieważ na własną rękę po prostu brakuje mi czasu aby wypożyczyć tomiki poetyckie. 

Francesco Petrarka

  Pierwsze nasze tego typu spotkanie postanowiłam rozpocząć od sonetu Francesco Petrarki o tytule "Sonety do Laury". Kim jest tytułowa Laura? Tego do końca nie wiadomo, ponieważ jej istnienie wielokrotnie podważano. Najbliżsi przyjaciele autora przekazywali, że z pewnością jest to postać fikcyjna wykreowana po to, aby stanowiła pretekst artysty do ukazania przemiany miłości ziemskiej w niebiańską. 

  Sonet z którym dzisiaj się z Wami podzielę nie nosi żadnego tytuły, jak to z sonetami bywa, jednak możecie go go odnaleźć pod numerem 132. 

" Jeśli nie miłość, cóż jest, to co czuję?
A jeśli miłość, jaka i dlaczego,
jeżeli dobra, tak gorzko smakuje?
Jeśli występna, cóż w bólu słodkiego?

Jeśli z mej woli płonę, na cóż płacze?
Jeśli wbrew sobie, cóż skargi poradzą? 
O śmierci żywa, rozkoszna rozpaczy,
skąd bez mej zgody swoją bierzesz władzę?

Jeśli się zgadzam, czemum zrozpaczony?
Wśród wrogich wichrów na bezbronnej łodzi
po pełnym morzu bez steru żegluję.

Tak lekki w mądrości, błędem obciążony,
że sam już nie wiem, jaki cel mnie zwodzi,
drżę w środki lata, zimą płomień czuję"

Przełożyła Jadwiga Miszalska. 



   Jeżeli chodzi o tematykę miłosną mało co mnie rusza, jednak od czasu do czasu zdarzają się wyjątki i ten sonet zdecydowanie do nich należy. Jest dla mnie po prostu piękny, ponieważ mówi o miłości bolesnej, która pomimo wszystko jest i trwa. Trudno mi opisać to co czuję po jego przeczytaniu, ale mam nadzieję, że komuś spodoba się ten poruszający tekst równie bardzo jak mnie i że słowa będę tu po prostu zbędne. 

sobota, 21 marca 2015

Anne Frank "Dziennik"


AUTOR: Anne Frank
TYTUŁ ORYGINALNY: Het Achterhuis 
WYDAWNICTWO: Znak. Historia. 
ILOŚĆ STRON: 320 
GATUNEK: biografia/autobiografia/pamiętnik
DATA WYDANIA: 14 styczeń 2015 rok
CENA: 34,90 zł

" O tak, nie chcę jak większość ludzi żyć bez sensu. Chcę przynosić pożytek lub rozrywkę ludziom, którzy żyją dookoła mnie, a którzy mnie jednak nie znają, chcę żyć nadal, również po śmierci!! I dlatego taka jestem wdzięczna Bogu, że przy narodzeniu dał mi już jedną możliwość, żebym się rozwijała i żebym pisała, a więc żebym wyrażała, wszystko co we mnie jest! " 

-Fragment "Dziennika" Anne Frank " -

Anne Frank urodziła się w 1929 roku. Prowadziła życie normalnej, szczęśliwej dziewczynki do czasu dojścia Hitlera do władzy. Aby uciec od tragicznego losu, który spotkał miliona żydów podczas II Wojny Światowej Anne wraz ze swoją rodziną, przeczuwając nadciągające niebezpieczeństwo przeniosą się do Amsterdamu. Od tej pory przez ponad dwa lata rodzina Franków ukrywała się w oficynie, która znajdowała się nad dawnym biurem ojca Anne. W tym czasie dziewczynka prowadziła dziennik, który dzisiaj mam przyjemność Wam przedstawić. Zaczęła pisać, gdy dowiedziała się, że po wojnie zostaną zebrane wszystkie świadectwa, które mówią o okrucieństwie wojny, które dotknęło zwykłych ludzi. Latem 1944 roku ukrywająca się rodzina zostaje wydana. Anne razem z siostrą trafia do obozu koncentracyjnego, gdzie umierają na tyfus kilka tygodni przed wyzwoleniem obozu. 

"Dziennik" Anne Frank należy do jednej z najważniejszych książek XX wieku. To tragiczne, a zarazem do bólu prawdziwe świadectwo tego, jak Holokaust widziała zaledwie trzynastoletnia dziewczynka. Listy, które pisze Anne są adresowane do Kitty - jej zmyślonej przyjaciółki, której opowiada o wszystkim, co dzieje się w kryjówce. Sekretne listy układają się w przejmujący dziennik dziecka obdarzonego niezwykłym zmysłem obserwacji i dojrzałością. Ostatni zapisek datowany jest na trzy dni przed aresztowaniem ukrywającej się rodziny. 

Niemal codziennie jestem wdzięczna losowi, a nawet samemu Bogu za to, że nie musiałam żyć w czasie wojny. Jest to jedyna z niewielu rzeczy zaraz po zdrowi i funkcjonowaniu wszystkich moich zmysłów jaką cenie sobie nader wszystko. Nie wyobrażam sobie życia w ograniczeniu, w ciągłym strachu nie tylko o siebie, ale o swoją rodzinę. Nigdy nie chciałabym patrzeć na cierpienie, na ból, a w końcu na śmierć ważnych dla mnie osób, czy też jakichkolwiek osób. Bo w obliczu wojny, wszyscy jesteśmy wobec siebie równi.
 Opisane przez Anne wydarzenia są do bólu tragiczne i nikt nigdy nie odkupi i nie wybaczy tego co stało się zaledwie kilkadziesiąt lat temu. Bo czy możemy zbudować wehikuł czasu, cofnąć się do czasów okrucieństwa i zapobiec tak wielkiemu cierpieniu? 

" Dla każdego, kto się boi, jest samotny albo nieszczęśliwy, stanowczo najlepszym środkiem jest wyjście na zewnątrz, gdzieś, gdzie jest się zupełnie sam na sam z niebem, naturą i Bogiem. Bo dopiero wtedy, tylko wtedy, czuje się, ze wszystko jest tak, jak być powinno, i że Bóg chce widzieć ludzi szczęśliwymi wśród prostej, ale pięknej natury. "

- Fragment "Dziennika" Anne Frank - 
*str 188* 

Czytając zapiski Anne dostajemy porównanie jej życia przed znalezieniem się w Oficynie jak i już po. Pomimo początkowej wolności jaką cieszyła się rodzina Franków o przyjemnościach nie było mowy, bowiem Żydzi mieli bardzo dużo ograniczeń, bardzo dużo rzeczy nie mogli robić i z wielu rezygnować. Faktem jest, że w Amsterdamie prześladowania Żydów nie były aż tak bardzo intensywne jak to było np. w naszej ojczyźnie. Dlatego rodzina Anne mogła cieszyć się tak długo wolnością. Jeżeli porównamy losy wspomnianej przeze mnie rodziny, a innej rodziny, która mieszkała tak jak pisałam w Polsce możemy powiedzieć, że tak naprawdę Anne nie miała aż tak bardzo źle, ponieważ ona i jej najbliżsi znaleźli schronienie w Oficynie, podczas gdy ich przyjaciele ginęli, bo takowej pomocy nie dostali. Anne zdaje się zdawać sobie sprawę ze swojego szczęścia, ale wielokrotnie go nie doceniać. Rozumiem, że pomimo wszystko warunki w Oficynie nie były wspaniałe. Dochodziło do niemal codziennych konfliktów pomiędzy rodziną Franków a van Daanów. Przebywanie tak wybuchowych charakterów w jednym miejscu przez ponad dwa lata nie należało do rzeczy najłatwiejszych. Dla samej Anne najbardziej uciążliwe było to ciągłe siedzenie w czterech ścianach. Nie mogła wyjść na zewnątrz, nawet o tym nie śmiała myśleć, bowiem tam czekałaby ją pewna śmierć. Nie mogła skakać, głośno się zachowywać, gdyż ściany miały uszy.  Wielokrotnie zdarzały się sytuacje, w których godzinami musiała siedzieć bez ruchu i z obawą, że sam jej oddech może sprowadzić niepożądanych gości. Pomimo tak wielu ograniczeń z jakimi zmagała się Anne okazało się, że nawet w najmroczniejszych czasach można znaleźć miejsce na ludzkie odruchy, takie jak miłość do drugiego człowieka. Ważną nauką jaką ta trzynastoletnia dziewczynka chcę nam przekazać to cieszenie się z niewielkich rzeczy, które choć tak maleńkie dają chwilę ukojenia, ucieczki od rzeczywistości, która sprawia nam tyle bólu. 

Dzięki "Dziennikowi" dowiadujemy się jak "więźniowie" Oficyny gospodarują swój czas. Wbrew pozorom podczas II wojny światowej istnieli jeszcze ludzie, którzy posiadali cechy człowieka. Tak było w przypadku osób, które odważyły się ukrywać Żydów. Anne i jej współdomownicy mogli liczyć na ich pomoc, mieli do nich zaufanie. W dodatku starali się umilać im czas, aby nie był ona zmarnowany. Organizowali lekcje, dostawali książki, artykuły spożywcze. Naprawdę nie było w ich przypadku aż tak źle. Jednak coś nie dawało cieszyć się bezpieczeństwem. Coś wisiało w powietrzu. Nikt nie mógł czuć się w pełni bezpiecznie i swobodnie. Posiadali świadomość tego, że tak naprawdę w każdej chwili mogą wejść Gestapowcy i jednym strzałem w głowę pozbawić ich wszystkiego. 

" Patrzę teraz na swoje własne życie i zauważam, że jeden jego okres został nieodwołalnie zamknięty; beztroskie, pozbawione kłopotów czasy szkolne nigdy już więcej nie wrócą. Nawet do nich nie tęsknię, wyrosłam z tego, nie potrafię już robić jedynie głupstw, pewna cząsteczka mnie zachowuje zawsze swoją powagę. " 

- Fragment "Dziennika" Anne Frank-
* str 200 * 

Zanim zaczniecie czytać tą książkę musicie mieć świadomość tego, że Anne była dzieckiem, które w czasie okupacji niemieckiej przemieniała się w dojrzałą kobietę, zdaje się wydawać, że zbyt szybko. W sytuacji w jakiej się znalazła musiała bardzo szybko dorosnąć i porzucić beztroski świat jaki znała i w którym czuła się szczęśliwa. Samej jej zapiski oraz dopiski o tym świadczą. Gdy dobrze się wczytacie zauważycie jak Anne wielokrotnie po upływie czasu zmienia swoje podejście i swój sposób myślenia. Jak dla mnie najbardziej tragicznym punktem całego "Dziennika" była ta niezwykła chęć Anne do życia. Miała nadzieję, że wojna wreszcie dobiegnie końca. Tak bardo tego chciała. Planowała co będzie robić, gdy to piekło odejdzie w niepamięć. Ale najbardziej marzyła o tym, aby być po prostu wolna. Poczuć promienie słońca na policzkach, poczuć, że ma nogi i że może dzięki nimi iść, gdzie tylko chcę. Mając świadomość tego jaki koniec spotka Anne czytelnik popycha się w stan przygnębienia, które towarzyszy jeszcze długo po skończeniu całej książki. Wystarczy jedno moje spojrzenie na okładkę i na twarz Anne, a to wszystko wraca. Najbardziej zabolało mnie końcowe zdanie umieszczone na ostatniej stronie książki: "Tu kończy się dziennik Anne". 

Ojciec Anne przeżył wojnę i założył fundacje, która czuwa nad rozpowszechnieniem cudem ocalonego dziennika córki. Od 2013 roku Fundacja im. Anne Frank współpracuje z Fundacją UNICEF, dzięki temu dochody ze sprzedaży zapisków Anne zostają przekazane na cele walki o praw dzieci na całym świecie. 

" Losy Anne Frank oraz jej dziennik są świadectwem naruszania praw człowieka. Żydowska dziewczynka stała się symbolem milionów dzieci, które do dzisiaj padają ofiarą łamania praw człowieka. "

Mam nadzieję, że nie będziecie mieli mi za złe tego, że nie wystawiłam ostatecznej oceny tej książce. Nie mam nawet takiego prawa oceniać to co działo się w sercu tej dziewczynki. Chcę Was jedynie bardzo mocno zachęcić do przeczytania tej książki. Wiem, że będzie to dla Was trudna pozycja, bo czytanie o cierpieniu nigdy nie jest łatwe. Jednak Anne bardzo chciałaby, aby jej "Dziennik" przeczytało jak najwięcej osób. W końcu od początku taki był cel jej działań. Pozwólmy przetrwać pamięci o Anne, aby trwała ona jak najdłużej. Za każdym razem, gdy ktoś czyta opis jej życia ona zapewne uśmiecha się tam, gdzie teraz jest. Bardzo chciałabym aby właśnie tak było. Nawet nie wiecie jak bardzo cierpię, gdy o niej myślę. Gdy myślę o tej bezsensownej II Wojnie Światowej i jak bardzo chciałabym żeby ona nigdy nie miała miejsca. 

" (...) Jak długo możesz bez obaw spoglądać w niebo, tak długo wiesz, że jesteś czysty wewnątrz i że mimo wszystko będziesz kiedyś znowu szczęśliwy. " 

- Fragment "Dziennika" Anne Frank -
* str 189 * 

-----------------------------------------------
* słowa pochodzą z książki ze str. 319
-------------------------------------------------------------

Za możliwość zapoznania się z historią Anne Frank serdecznie dziękuję Wydawnictwu Znak. 
Pragnę zaznaczyć, ze nie maiło to żadnego wpływu na treść mojej recenzji. 



Recenzja dostępna również na:

piątek, 13 marca 2015

Przez szpony wyrwane - filmy, które ostatnio kruczysko widziało cz.1

    


W związku z tym, że przez ostatnie tygodnie udało mi się nadrobić parę zaległości filmowych postanowiłam napisać taki bardziej luźniejszy post  na weekend. Mam nadzieję, że któraś z pozycji filmowych szczególnie Was zainteresuję i odważycie się ją obejrzeć, a następnie zdać mi relacje z towarzyszących Wam wrażeń. To co gotowi? Zobaczmy co Czarny Kruk przyniósł nowego do swojego gniazdka. 



TYTUŁ: Sędzia
| The Judge | 
CZAS TRWANIA: 2 godz. 21 min
GATUNEK: Dramat
PRODUKCJA: USA
PREMIERA: 17 październik 2014 rok (Polska)
4 wrzesień 2014 rok (świat)
MOJA OCENA: 9/10
GŁÓWNE ROLE:
Robert Downey Jr. 
Robert Duvall

Odnoszący sukcesy adwokat, Hank Palmer  wraca do rodzinnego miasteczka na pogrzeb matki. Do miasteczka, z którego przed laty wyjechał i do którego nie miał zamiaru wracać min. ze względu na napięte relacje z ojcem . Na miejscu dowiaduje się jednak, że jego ojciec, lokalny sędzia, jest podejrzany o popełnienie morderstwa.

W tej produkcji genialnie została przedstawiona napięta relacja pomiędzy synem, a ojcem. W trakcie seansu dowiadujemy się dlaczego między doszło do tylu spięć, a w rezultacie do oddalenia się od siebie. Słodko-gorzka opowieść o naprawianiu tego co zostało zepsute wiele lat temu. Proces odbudowywania relacji jest naprawdę wzruszający i z tego też powodu film zasługuje na większą uwagę. Wspaniale swoją postać wykreował Robert Downey Jr., który bezapelaycjnie ma talent, ponieważ każda z jego postaci ma swój własny osobisty charakter. Warto zobaczyć to na własne oczy!!



CZARNY KRUK POLECA. 

***


TYTUŁ: Epicentrum
CZAS TRWANIA: 1 godz. 29 min
GATUNEK: katastroficzny
PRODUKCJA: USA
PREMIERA: 8 sierpień 2014 rok (Polska)
28 lipiec 2014 rok (świat)
MOJA OCENA: 5/10
AKTOR WARTY UWAGI:
Richard Armitage (znany z roli Thorina w Hobbicie) 

W ciągu jednego dnia Silverton zostaje spustoszone przez niespotykaną do tej pory serię tornad. Całe miasteczko pozostaje na łasce i niełasce nieobliczalnych i śmiercionośnych cyklonów, a łowcy tornad przewidują, że najgorsze dopiero przed nimi. Większość mieszkańców szuka schronienia, lecz niektórzy ruszają w kierunku oka cyklonu. Chcą sprawdzić, jak daleko może posunąć się łowca burz, by zrobić zdjęcie swojego życia. Film "Epicentrum" widziany oczyma zawodowych łowców burz, żądnych wrażeń amatorów i odważnych mieszkańców miasta pozwala widzom znaleźć się w samym centrum wydarzeń i przekonać się o niszczycielskiej sile przyrody, utrwalonej w obiektywie ich aparatów.

Za filmami katastroficznymi nigdy szczególnie  nie przepadałam, a "Epicentrum" obejrzałam tylko dlatego, że moja mama bardzo chciała zobaczyć ten film. Duży wpływ na nią miał Armitage, którego ona uwielbia, ja zresztą też, ale jak się później okazało tylko w roli Thorina Dębowej Tarczy. 
Nie mam za wiele do powiedzenia na temat samego widowiska, gdyż był on dla mnie obojętny. Nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. W mojej ocenie nie był on ani zły ani dobry. Wydaje mi się, ze tego typu filmy przeznaczone są tylko dla koserów wizji katastrofy, która zniszczy nasz świat. Więc wybór należy do Ciebie. 


***


TYTUŁ: Dracula. Historia nieznana. 
| Dracula Untold |
CZAS TRWANIA: 1 godz. 32 min
GATUNEK: fantasy, horror
PRODUKCJA: USA
PREMIERA: 17 październik 2014 rok (Polska)
1 październik 2014 rok (świat)
MOJA OCENA: 3/10
AKTOR WARTY UWAGI: 
Luke Evans znany z Hobbita


Film łączy w sobie dwie opowieści. Jedna z nich bazuje na autentycznej postaci - walczącego z Turkami Vlada Palownika, druga odnosi się do legendy dotyczącej pojawienia się pierwszego na Ziemi wampira. Vlad Tepes (Luke Evans) to młody książę, który chcąc uwolnić i zarazem ocalić życie rodziny z rąk okrutnego sułtana, a także mając na uwadze dobro swojego kraju, postanawia sprzedać duszę diabłu. W ten sposób staje się pierwszym wampirem na świecie - znanym jako Hrabia Dracula.

No i mamy kolejnego aktora w roli głównej, który zasłynął w Hobbicie. Niestety tak jak przypuszczałam, nie potrafił wykreować swojej postaci we wspominam filmie, jak i tym o którym dzisiaj piszę. Kompletnie nie podobała mi się jego gra aktorska w "Draculi", a jeżeli główny aktor mnie drażni to reszta filmu zostaje w moich oczach spisana na straty. Produkcja nie została uratowana nawet przez efekty specjalne. Sama się dziwię dlaczego ludzie postanawiają wydawać takie filmy. Jak dla mnie mógłby nigdy nie powstać..


CZARNY KRUK NIE POLECA

***


TYTUŁ: Zbaw nas ode złego.  
| Deliver Us from Evil |
CZAS TRWANIA: 1 godz. 58 min
GATUNEK: kryminał, horror

PRODUKCJA: USA
PREMIERA: 4 lipiec 2014 rok (Polska)
2 lipiec 2014 rok (świat)
MOJA OCENA: 5/10


Oficer nowojorskiej policji, Ralph Sarchie (Eric Bana), rozpoczyna śledztwo w sprawie serii dziwnych i niepokojących, wręcz nie dających się racjonalnie wytłumaczyć zbrodni. Gdy odkrywa, że mogą one mieć nadprzyrodzone pochodzenie, zwraca się o pomoc do niekonwencjonalnego księdza (Édgar Ramírez), wyszkolonego w rytuałach egzorcyzmów. Razem starają się zwalczyć przerażające, demoniczne opętania, które przejmują i terroryzują ich miasto. 
Trzymający w napięciu, pełen akcji film zainspirowany został książką opisującą mrożące krew w żyłach, prawdziwe sprawy prowadzone przez Sarchiego. 

Kolejny w mojej ocenie średniak, który obejrzałam tylko ze względu na to, że mówi on o opętaniu. Film wielokrotnie mnie nudził, że po prostu chciałam wstać i odejść sprzed telewizora, ale nie zrobiłam tego, ponieważ myślałam, że czymś mnie ostatecznie zaskoczy co się oczywiście nie stało. Całość w moich oczach ratuje postać Santino, która jako jedyna wywołała u mnie chwilowe przerażenie. Obejrzyjcie z ciekawości, przy okazji, ale według mnie w innych okolicznościach nie warto na niego tracić czas. 



Druga część "Przez szpony wyrwane" ukaże się prawdopodobnie w kolejny piątek, albo wcześniej jeżeli mi się uda. To dla mnie sama przyjemność pisać o filmach, mam nadzieję, że równie dobrze czyta Wam się takie krótkie wypowiedzi. 

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam. 
- Czarny Kruk - 


Wszystkie zdjęcia plakatów oraz opisy fabuły każdego z filmów pochodzą ze strony filmweb, natomiast wszelkie zwiastuny znalazłam na youtube. 

poniedziałek, 9 marca 2015

Klub 76 "Czarna dziura" |recenzja przedpremierowa|


AUTOR: Klub 76
TYTUŁ: Czarna dziura
WYDAWNICTWO: Novae Res
ILOŚĆ STRON: 221
GATUNEK: Kryminał
DATA WYDANIA: 13 marzec 2015
CENA: 27 zł
OCENIAM: 8/10 

   Od pierwszego spojrzenia na okładkę książka bardzo mocno mnie zaintrygowała. Musicie przyznać, że jest nietypowa. Zaczynając od samej szaty graficznej, po tytuł, a w końcu skończysz na tajemniczym Klubie 76, który jest autorem recenzowanej przeze mnie dzisiaj książki. Uchylę rąbek tajemnicy i napisze co oznacza sama nazwa i jacy autorzy się pod nią kryją.

Klub 76 – troje przyjaciół, których łączy rok urodzenia i fascynacja Islandią. Informatyk (Mariusz Górczyński), wykładowca literatury (Łukasz Musiał), tłumaczka (Agnieszka Kamińska). Każde z nich publikowało dotąd krótkie formy prozatorskie. Teraz wspólnie napisali powieść. Na trzy ręce. Mieszkają w Warszawie, Poznaniu i Lublinie. Marzą, by na stałe osiąść w Reykjaviku.

Tytuł również został zdefiniowany:

Czarna dziura – obiekt znajdujący się wewnątrz własnego horyzontu zdarzeń. Nie można jej zobaczyć, jej rozmiary i masę da się oszacować jedynie na podstawie widocznych dookoła zniszczeń.

   Posiadając tą jakże ważną wiedzę zapraszam do zapoznania się z fabułą "Czarnej dziury"

Szymon K. zaginał szesnaście lat temu w niewyjaśnionych okolicznościach zostawiając swoją żonę, syna w ich szczęśliwym domu bez jakiegokolwiek wyjaśnienia. Okazuje się, że nie wszystkie sprawy zostały przez niego załatwione. Postanawia powrócić i bez litości mordować członków swojej najbliższej rodziny. Zachowuje się jak cień, nikt go nie rozpoznaje dopóki sam nie zaatakuje. Czego chcę? Kim jest? Czy jego plan zostanie zrealizowany do końca? - te i inne pytania zadają sobie członkowie rodziny, a wraz z nimi czytelnik. Okazuje się, że są ludzie, po których zostaje tylko czarna dziura. 

   Całość jaką jest książka stanowiła dla mnie od początku powiew nowości. Bowiem nigdy wcześniej nie spotkałam się z tak skonstruowaną fabułą. Ponadto okazuje się, że co dwie głowy to nie jedna i, że w przyjaźni siła, gdyż napisanie czegoś razem choć przyjemne, bywa trudne. Ale być może się mylę? Ciekawa jest jak wyglądał sam proces tworzenia tej książki, ale zdaję sobie sprawę, że nie jest to moje główne zadanie na dzisiaj. Ważniejsze jest to, żeby zachęcić Was do przyjrzenia się nieco bliżej tej pozycji, gdyż już na wstępie powiem Wam, że jest ona jak najbardziej warta uwagi zwłaszcza dla tych, którzy lubują się w podobnych historiach. 

   Wydaje mi się, że duży sukces książka osiąga wtedy, gdy sam początek jest dla czytelnika wciągający. No bo kto by chciał czytać książkę z nudnym początkiem, który nie zawiera żadnych  konkretów? W tym przypadku autorzy spisali się na medal. Od niemal pierwszego zdania "Czarna dziura" stała się dla mnie tajemnicza, a więc warta zagłębienia się w nią do ostatniej strony. Duży wpływ miał tutaj główny bohater czyli Szymon K. który swoim zachowaniem intryguję i każe zastanawiać się czytelnikowi po co on to tak naprawdę robi? Został przedstawiony jako inteligentny i przebiegły morderca, który zdaje się mieć wszystko zaplanowane od początku do końca, chociaż jak się potem okazuje wcale tak nie jest. Sprawia policji bardzo dużo kłopotów, gdyż nie da się go złapać. Jest jak tytułowa czarna dziura. Dla służb jest to trudny orzech do zgryzienia, a w takich sytuacjach powołują Bliźniaków, czyli policjantów, którzy mają niekonwencjonalne sposoby wyłapywania sprawców. Nie chcę za dużo zdradzać na ich temat, ponieważ wydaje mi się, że tą tajemnice musicie odkryć sami. 

   Ciekawym zabiegiem jeżeli chodzi o tą książkę, było zastosowanie przez autorów relacji poszczególnch osób, które w przeszłości miały do czynienia z Szymonem K. Jest to ważne dla śledzctwa, a ciekawe dla czytelnika. Książka prowadzona jest w narracji trzecioosobowej, a tu zmienia się ona na pierwszoosobową. Nie mogło to być łatwe, gdyż autorzy musieli zadbać o to, żeby każda z wypowiadających się postaci miała swój charakterystyczny sposób wypowiadania się, ponieważ każdy z nas jest inny i z pewnością inaczej opowiedziałby o mordercy. Za to autorom zasługuje się pochwała, ponieważ urozmaiciło to całą  historię. Monologi są bardzo długie, ale często ciekawe. Jedynie w niektórych momentach mnie nudziły z podkreślenie na "w niektórych". 

  Z relacji trzecich osób dowiadujemy się jaki był Szymon K. zanim zniknął. Możemy zapoznać się także z jego życiem rodzinnym i dzieciństwem, które do ławtych nie należało. Jakim był dzieckiem, jakim nastolatkiem, jak patrzył na rzeczywistość.  To wszystko sprawia, że chcemy zrozumieć jego późniejsze postępowanie, jednak z marnym skutkiem, gdyż Szymon K. jest postacią bardzo skomplikowaną i wieloczynnikową. 

   Popełniane morderstwa są w książce opisane bardzo dokładnie. Możemy przeczytać o procesie ich przygotowania jak i samego dokonania. Obserwujemy to tak, jak gdybyśmy stali obok i próbowali wkraść się do głowy psychopaty. Czasami nie chciało mi się wierzyć, że ktoś mógłby zrobić takie coś swojej własnej rodzinie. Nie znamy jego motywów, ogólnie rzecz biorąc nie wiemy  o okolicznościach jego postępowania. Sama książka nie jest dokończeniem historii Szymona K. gdyż na samym początku dostajemy informacje, że jest to część pierwsza opowieści dotyczącej życia tego człowieka. Oznacza to, że pojawi się kolejna część tej książki, na którą już piłuje szpony. Chętnie dowiem się jakie zakończenie będzie przypisane tej historii. Ta ciekawość nie pozwoli mi normalnie funkcjonować przez dobrych kilka miesięcy. 

   Z "Czarnej dziury" jestem jak najbardziej zadowolona. Jest to książka, która pozytywnie mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się, że będzie ona aż tak bardzo dobra, że aż tak mnie zaciekawi. Myślę, że szybko o niej nie zapomnę, bo tak jak już pisałam, było to dla mnie nowe doświadczenie z niespotykaną nigdy wcześniej fabułą. Polecam wielbicielom tego typy książek, oraz tym, których zwyczajnie fascynują psychopaci, bo wiem, że tacy ludzie istnieją. Jestem ich żywym i chodzącym przykładem!! 

CZARNY KRUK POLECA

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuje Wydawnictwu Novae Res.
Fakt ten nie miał żadnego wpływu na treść mojej recenzji.

piątek, 6 marca 2015

"Funny Games" | reż. Michael Haneke

TYTUŁ: Funny Games
CZAS TRWANIA:  1 godz. 51 min.
GATUNEK: Dramat
PRODUKCJA: Austria, Francja, Niemcy, USA, Wielka Brytania, Włochy
PREMIERA: 20 październik 2007 rok 
REŻYSERIA: Michael /Haneke

MOJA OCENA: 8/10


GŁÓWNA OBSADA: 
Naomi Watts - Ann Farber 
Tim Roth - George Farber
Michael Pitt - Paul 
Brady Corbet - Peter
Devon Gearhat - Geogrie Farber


   Psychopaci zawsze budzili w normalnych ludziach grozę, przerażenie, strach. Niedorozumienia jest sytuacja, w której człowiek, drugiemu człowiekowi jest w stanie wyrządzić rzeczy bestialskie, które pojąć jest trudno, a nawet zaliczałbym to do zadań niewykonalnych. Dzisiaj przychodzę do Was z filmem, który taką zwykłą produkcją z pewnością nie jest. Budzi wiele kontrowersji, oskarżany jest o krzywienie psychiki ludziom, a także o niecenzurowaną brutalność. Jakie na mnie wrażenia wywarło to widowisko? Przekonajcie się sami. 


Anna (Naomi Watts), jej mąż George (Tim Roth) i ich kilkuletni syn Georgie, wyjeżdżają poza miasto swoim nowym samochodem, ciągnąc na przyczepie śliczną drewnianą łódź. Gdy docierają do swojego gustownie urządzonego domku nad jeziorem, szybko i z ulgą zapominają o zgiełku i problemach wielkiego miasta. Sielankowe wakacje kończą się z chwilą, gdy rozlega się pukanie do drzwi. Ich próg przekracza Peter (Brady Corbet), młody chłopak o nienagannych manierach, ubrany w nieskazitelny strój. Nikomu z domowników nawet nie przechodzi przez myśl, że ten uroczy młodzian z pomocą swego kolegi Paula (Michael Pitt) wkrótce zamieni ich życie w piekło. Rozpoczynając okrutną zabawę, napastnicy w białych rękawiczkach terroryzują swoje ofiary, znęcając się nad nimi psychicznie i fizycznie przez długie godziny. Ta bezlitosna gra ma zakończyć się o 9 rano. Kto zostanie zwycięzcą? 

opis filmu pochodzi z filmwebu

   Film ma jeden znaczący i niezwykły atut, który z pewnością wyróżnia go na tle innych. Wydaje się nie trzymać żadnych zasad kultury i oferuje widzowi niezapomniane widowisko. Zresztą, oglądając czujemy się jak gdybyśmy przebywali w tym samym pomieszczeniu co głównie bohaterowie i obserwowali brutalne wydarzenia rozgrywające się na naszych oczach. Przez niemal cały seans czułam się tak jak gdybym była w całkiem innym miejscu niż w rzeczywistości tkwiłam. Muszę przyznać, że rzadko kiedy doznaję podobnego uczucia. Czułam strach, niepewność, ponieważ zachowanie dwóch psychopatów było nieprzewidywalne. Nie wiedziałam co zaraz zrobią, co w ich chorych mózgach się zrodzi i czym będą chcieli terroryzować tą niewielką rodzinę.


  Nadzwyczaj dobrze zostały przedstawione relacje pomiędzy rodziną jak i psychopatami. Wydaje mi się, że taki główny zamiar obrał sobie sam reżyser i udało mu się to w sposób w jaki niemal nigdy nie widziałam. Co oczywiście opiera się na grze aktorskiej, która stoi tutaj na naprawdę dobrym poziomie. Ukrywać nie będę, że największe pozytywne wrażenie wyrwała na mnie Naomi Watts którą obejrzałam niewiele filmów i nie wiedziałam na takim poziomie stoi jej talent aktorski. Ponadto bardzo podobało mi się to w jaki sposób została wydrążona wizja dwóch psychopatów, którzy z pozoru nie budzą uczucia zagrożenia. Ot tak dwa chłopaczki przyszli pożyczyć od sąsiadki jajka. Wydawało się, że żyją w całkiem innej rzeczywistości, że nie trzymają się tego co tu i teraz. Cała tą brutalna sytuacje traktowali jako zwykłą grę stąd wziął się też sam tytuł filmu. Wydawać się może, że posiadali mózg dziecka, które nigdy nie chcę dorosnąć. Jednak przez cały czas nie wiemy dlaczego to sprawia im taką przyjemność, dlaczego to robią. 

   Ruch kamery oraz nakręcone zdjęcia także budzą podziw. Jest w tym coś oryginalnego, bowiem gdy psychopaci ze sobą rozmawiają, kamera "patrzy" na zasłuchaną, otępiałą przez rozgrywające się na ich oczach wydarzeniami rodzinę. Lub także coś co bardzo mnie zaintrygowało i wytrąciło z równowagi. Wielokrotnie nie możemy zobaczyć co robią psychopaci z rodziną, gdyż kamera wędruje w stronę jednego z nich robiącego sobie kanapkę i  w rezultacie możemy tylko usłyszeć i ewentualnie domyśleć się jakie wydarzenia mają miejsce w sąsiednim pokoju. 
To wszystko sprawia, że widz nie pojmuje co tak naprawdę dzieje się w danym miejscu. Wzbudza niepewność i wszelkie emocje, które budzą dyskomfort spowodowany strachem. 


   Minimalizm to dobre określenie całej tej produkcji jaką jest "Funny Games". Zaczynając od kreacji psychopatów, a kończąc na ich chorych zagrywkach, które być może nie są skomplikowane i łatwe, ale z pewnością należą do brutalnych i niegodziwych rzeczy. 
   "Funny Games" to film, który może Tobą wstrząsnąć, może wprowadzić  Cię w stan osłupienia. Nie polecam widzom wrażliwym, ponieważ może to nieść ze sobą niepożądane konsekwencje. Natomiast wbrew wszelkim kontrowersja i podzielnością zdań, uważam, że film o którym dzisiaj piszę należy do produkcji, które warto zobaczyć, bo na swój własny sposób jest jedyny w swoim rodzaju. Nigdy wcześniej nie widziałam podobnej realizacji i z tego też powodu postanowiłam napisać o niej na moim blogu. Jak widać minęło sporo czasu odkąd go obejrzałam, a te same emocje nadal we mnie siedzą. 
  
 Po obejrzeniu filmu zaczęłam zastanawiać się czy w rzeczywistości istnieją tacy ludzie jakich przedstawił nam Haneke i wydaje mi się, że istnieje ku temu bardzo duże prawdopodobieństwo. I wydaje mi się, że nie należy winić psychopatów za to jacy są, ponieważ z czegoś musiało się to wziąć. Nikt sam z siebie nie rodzi się zły. Wszyscy rodzimy się dziećmi, czyli jesteśmy istotami niewinnymi. Dopiero środowisko, w którym dorastamy "psuje" nam psychikę, kształtuje osobowość i w rezultacie doprowadza do tego kim jesteśmy i jakich czynów jesteśmy w stanie się dopuścić. Przed obejrzeniem tego filmu warto o tym pamiętać. 
  Od siebie polecam, ale tylko od Ciebie będzie zależały czy zdecydujesz się zagrać w "Funny Games"


   Pragnę też zaznaczyć, że istnieje wcześniejsza wersja tego filmu o tym samym tytule pochodząca z 1997 roku. Nie miałam przyjemności jej zobaczenia, więc nie wiem czym one tak naprawdę się różnią. Zainteresowanych zapraszam do poszukania jej pod poniższym plakatem: